செப்டம்பர் ஒண்ணாம் தேதி நடக்க இருக்கும் பதிவர் விழாவில் ...........??????????????

பதிமூணும் பதிமூணும் எத்தனை?
இருபத்தி ஆறா ??
சரியாத்தான் இருக்கணும்.
1987ம் வருஷம் அப்படின்னு நினைவு.

அப்ப எனக்கு ஊர் சுத்தற வேலை. அப்படி சுத்திகினே இருக்கும்போ எதுனாச்சும் ஒரு ஆபீஸுக்குள்ளே போயி இன்னாடா பண்ணிகிட்டு இருக்கீக அப்படின்னு கேட்கணும், பார்கணும், பார்த்ததை ரிபோர்டா எழுதி மேலிடத்திற்கு அனுப்பணும்.

தகவல் ஏதும் தராம, திடீர் அப்படின்னு விசிட் செஞ்சு, என்ன தப்பு நடக்குது, ( உண்மையிலே சரியா ஏதும் நடக்குதா ) அப்படின்னு கண்டுபிடிக்கறது எங்க வேலைல ஒண்ணு.   இதுக்கு சர்ப்ரைஸ் விசிட் அப்படின்னு பேரு.

இதுலே சில சிரமங்கள் இருக்கத்தான் செய்யும்.  தகவல் கொடுத்துட்டு போகும்போது எங்க தங்குவது, எங்க சாப்பிடுவது அப்படி எல்லா விவரங்களும் முன்னமேயே முடிவா இருக்கும்.  நாங்க போற  டீம்லே யாரு வெஜ், யாரு நான் வெஜ் அப்படின்னு சொல்லிடுவோம் , அதற்கு தகுந்தாற்போல, எது நல்ல ஹோட்டல் அப்படின்னு பார்த்து வச்சுருப்பாங்க, எங்களுக்கு, கஷ்டம் ஒண்ணும் இருக்காது.

ஆனா,நாங்க போனது கேரளா மாநிலத்திற்கு. திரூர் அப்படின்னு ஒரு ஊர்.அந்த ஊர் அலுவலகத்திற்குத்தான் சர்ப்ரைசா போகணும் அப்படின்னு முடிவெடுத்தாக எங்க மத்திய அலுவலகத்திலே...


 என்னதான்  திரூர் திருச்சூர் பக்கத்துலே இருந்தாலும், இது திருச்சூர் மாதிரி இல்லைங்க.

 திருச்சூர்லே நல்ல ஹோட்டல் எல்லாம் கீது.
ஆமாங்க, அந்த பூர திருவிழா அன்னிக்கு எல்லா யானையும் ஒரு இருபது சேர்ந்து நின்னு பஞ்ச வாத்தியம் ஒரு நாலு மணி நேரத்திற்கு ஊரே திருவிழா வா இருக்குமே...அதே திருச்சூர் தான்.

 ஆனா, பக்கத்திலே இருக்கிற திரூர் லே சுத்தம். பேருக்குக் கூட அந்த நாட்களிலே சுத்த சைவம் அப்படின்னு ஒரு ஹோட்டல் கூட கிடையாது.

நாங்க போன நேரமும் ரம்ஜான் மாதம்.  ஹோட்டல் எல்லாமே பகல்லே கிடையாது. இப்ப எப்படியோ தெரியல்ல.

நாங்க மங்களூர் எக்ச்ப்ரஸ்ஸிலே திரூர் ஒரு வழியா ஸ்டேசனில் இறங்கி, ரிக்க்ஷா பிடிச்சு, அலுவலகம் எங்கே இருக்கு அப்படின்னு கண்டுபிடிச்சு, ஒரு வழியா 11 மணிக்கு போய் சேர்ந்தோம்.  சாதாரண ஆடிட் விசிட்டுக்கு எல்லாம் ஸ்டேசனுக்கே கூட்டிட்டு போக அந்த ஊர் மானேஜர் வந்திருப்பார்.  இது சர்ப்ரைஸ் இல்லையா ? ஓருவரும் இல்லை.  மழை வேற.

அலுவலகத்துக்கு போய், நாங்க யார் அப்படின்னு சொல்லி, ஐ.டி. எல்லாம் காண்பிச்சு, எங்க வேலையைத் துவங்கினோம்.  ஒரு இரண்டு அல்லது மூணு நாள் ஆகும் சாதாரணமா, எங்க வேலைய முடிக்க.

ஒரு இரண்டு மணி இருக்கும். பசி வயிற்றை கிள்ளியது. லஞ்ச் க்கு போக வேண்டும் என்று சொன்ன போது,  அந்த அலுவலக மானேஜர் பக்கத்தில் வந்து, ரம்ஜான் மாதம், பக்கத்தில் ஹோட்டல் கிடையாது. ஆக, கொஞ்சம் 20 அல்லது 20 மைல் போய் தான் சாப்பிடனும். வாங்க, சீக்கிரம் போகலாம் என்றார்.

சரி அப்படின்னு கிளம்பினோம். கார் போயிட்டே இருக்குது. ஆனா ஹோட்டல் வந்த பாடில்லே....

கூட வந்த மானேஜர் கொஞ்சம் அப்செட்டா போயிட்டார். எதிர்பார்த்து வந்த ஹோட்டல் கூட மூடி இருக்குதே..  இனி மாலை தான் திறக்கும்போல...
என்றார்.

எங்களுக்கு என்ன செய்வது ? என தெரியவில்லை. பட்டினி கிடக்க முடியாது.  சரி, சுமாராச்சும் எதுவாச்சும், ஹோட்டலுக்கு போங்க.. அப்படின்னு சொன்ன உடனே பக்கத்துலே ஒரு கீத்து கொட்டகை போட்ட ஒரு விடுதி முன்னால் காரை நிறுத்தினார்.

அதை பார்த்த உடனேயே கூட வந்த சங்கரன் சார் பயந்து போய்விட்டார்.  சூரி சார் , இது பார்த்தா வெஜ் ஹோட்டல் மாதிரி தோணல்லை. என்றார்.

விசாரிப்போம்.  என்று கல்லாவில் உட்கார்ந்து இருப்பவரிடம் கேட்டோம்.
veg OR non-veg ? என்றோம்.
அவர் எங்களை நன்றாக ஒரு தரம் பார்த்து விட்டு,
வெஜ் தான் என்றார்.

சரி, என்று, அந்த நீளமான பெஞ்சில் நானும், சங்கரனும், இன்னொருவர் அவர் பெயர் நினைவில் இல்லை.  உட்கார்ந்தோம்.  பக்கத்திலே , பிராஞ்ச் மானேஜர். அவர் கண்களில் இருந்த சந்தேகம் ஏனோ நாங்கள் கவனிக்க வில்லை.

பெரிய வாழை இலை. அதை பார்த்தபோதே வயிறு பாதி நிறைந்துவிட்டது.

முதலில், அங்கு வழக்கப்படி பருப்பு, போரியல், கூட்டு, வைத்துவிட்டு, சாதம் ஒரு வண்டி நிறைய போட்டார்கள்.   இத்தனை எதுக்கு என்று கேட்டபோது, இது சாம்பார் சாதத்துக்கு மட்டும்.  ரசத்துக்கு, இன்னொரு தரம் போடுவோம் என்று மலையாளத்தில்  பயமுறுத்தினார். பிறகு சாம்பார் வாளி வந்தது.
அவர் வாளியில் இருந்து தாராளமாக மூன்று கரண்டி ஊற்றினார். என்ன காயே காணில்லா என்று கேட்டு தனக்கும் மலையாளம் சொற்பம் அறியாம் என்று சிரித்துக்கொண்டே கேட்டார்  சங்கரன்.

 ஒரு வேளை தீர்ந்து போய் இருக்கும், நம்ம லேட்டாய் வந்து இருக்கிறோம் இல்லையா.. என்றேன்.

ஒரு ஐந்து நிமிட நேரம் கழிந்திருக்கும்.  ரசம் முடித்து, மோர் சாதம் சாப்பிடும் நேரம்.

எதிர்த்த பெஞ்சில் மூன்று பேர் உட்கார்ந்தார்கள்.  அவர்களுக்கும் பரிமாறப்பட்டது.   அவர்களைப் பார்த்தே என் நண்பர் சங்கரன் என் சஞ்சலப்பட்டார் என்று அப்போது எனக்குத் தெரியவில்லை.

அவர்களுக்கும் சாம்பார் வாளி வந்தது.  எங்களுக்கு கரண்டியால் ஊற்றிய சர்வர் அவர்களுக்கோ சொம்பால் மொண்டு ஊற்றியது போல் இருந்தது. விரும்பி சாப்பிட்ட அவர்கள், இன்னும் இரண்டு பீஸ் போடுங்க...என்று கத்தி
சொல்லும்போது தான் என் நண்பர் அவர்கள் இலையை கவனித்தார்.

அய்யய்யோ ?  நான் வெஜ் ஐடம் அல்லவா ?
என்ன சார், வெஜ் ஹோடல் என்று சொன்னீர்களே ? என்று அந்த சர்வரைக்
கேட்டார்.

உங்களுக்கு வெஜ் தான் சாரே... மேலே இருந்து சாம்பாரைப் போட்டால் வெஜ். கலக்கி போட்டால் தான் சார் நான் வெஜ் ஐடம் வரும்.  எங்க முதலாளி முன்னாடியே சொல்லிட்டார் இல்லையா, நீங்க வெஜ் தான் அப்படின்னு, மாத்தி உங்களுக்கு போட மாட்டோம் சாரே... என்றார் சர்வர்.

குபீர் என்று வாந்தி எடுத்தார் சங்கரன்.
தான் நான் வெஜ் இருக்கும் வாளியில் இருந்து சாப்பிட்டோம் என்ற நினைப்பே அவருக்கு வாந்தி வரச் செய்து விட்டது.

பாவம், அதற்கு அடுத்த இரண்டு நாட்களும், வெறும் நேந்திரம் பழம், பிஸ்கட் , டீ லேயே கழித்தார் எனது நண்பர்.

ஆமாம்.
இது ஏன் எனக்கு இருபத்தி ஆறு வருஷங்களுக்குப் பின் நினைவுக்கு வந்து இருக்கிறது ?

ஒன்றுமில்லை....
செப்டம்பர் ஒண்ணாம் தேதி நடக்க இருக்கும்
பதிவர் விழாவில் வெஜ் , நான் வெஜ் இரண்டுமே என்று போட்டு இருக்கிறதே.

சுத்த சைவம் எல்லாம் என்ன செய்வார்கள் பாவம் ... அப்படின்னு சில பேரு மனசுக்குள்ளே கவலைப்படுவாங்க அப்படின்னு மா நாட்டு உணவு குழுவிலே  பங்கு வகிக்கும் திரு பட்டிக்காட்டான், மதுமதி, பால கணேஷ் அவங்களுக்கெல்லாம் தெரியாதா என்ன ?

இருந்தாலும், கவலைபடாதீங்க.. அதற்காகத்தான் திருமதி  ராஜி அவங்க எலுமிச்சை சாதம் கட்டு சோரு கட்டிகிட்டு வாரேன் அப்படின்னு எழுதி இருக்காங்க... 

நானும் முடிஞ்சா தயிர் சோறு கட்டிக்கிட்டு வாரேன். ஆவக்காய் ஊறுகாய் .தொட்டுக்க.